Terapia pedagogiczna – to system zintegrowanych i zaplanowanych w czasie zidywideualizowanych działań zapobiegawczo – naprawczych, stymulująco – usprawniających i korekcyjno – kompensacyjnych, realizowanych przez n-li i terapeutów w różnych formach pomocy specjalistycznej dla uczniów wykazujących opóźnienia i zaburzenia funkcjonalne oraz niepowodzenia szkolne.
Obiektem oddziaływań terapeutycznych jest dziecko, napotykające na specyficzne trudności podczas nauki czytania i pisania. Dzieci te różnią się między sobą pod wieloma względami. Cechami różnicującymi SA wiek metrykalny dziecka – opóźnienie organizacyjne może być roczne lub wieloroczne, poziom umiejętności czytania i pisania – od zupełnego baraku elementarnych umiejętności poprzez różnego rodzaju braki i błędy, pozom sprawności intelektualnych – odchylenie poniżej i powyżej normy rozwojowej, modele mikrozaburzeń funkcji percepcyjno – motorycznych - stopień, głębokość, rodzaj i poziom występowania opóźnień bądź zaburzeń funkcji, reakcje na własne trudności i niepowodzenia – od agresywnych po zahamowane i rezygnacyjne.
Celem terapii pedagogicznej jest kształtowanie tych cech osobowości i charakteru oraz tych dyspozycji i funkcji psycho – fizycznych, dzięki którym uczeń może osiągnąć optymalny dla siebie rozwój oraz opanować podstawowe wiadomości i umiejętności szkolne, gwarantujące minimum powodzenia w nauce.
Cele pracy terapeutycznej powinny się koncentrować wokół projektowanych zmian rozwojowych w zakresie sfery poznawczej, emocjonalno – społecznej oraz rekonstrukcji systemu wiedzy i umiejętności.
Zakres tych celów wyznacza się dla każdego dziecka indywidualnie, stosownie do jego potrzeb i możliwości. Podstawą ich wyznaczenia są wyniki postępowania diagnostycznego, określające aktualny stan rozwoju psychoruchowego, poziom wiedzy i umiejętności dziecka „jak jest” i uświadomienie standardu – czyli tego, co dziecko na tym etapie uczenia powinno opanować „jak ma być”.