Prowadzenie działalności terapeutycznej z uwzględnieniem powyższych aspektów pozwala na synchronizację pracy funkcji percepcyjno – motorycznych i wzrostu umiejętności i poprawności czytania i pisania. Aby postępowanie terapeutyczne spełniało pokładane oczekiwania i aby dzieci nie traktowały zajęć jako dodatkowych lekcji i nie odczuwały ich jako kary za niepowodzenia w nauce, konieczne jest przestrzeganie przez n-la terapeutę zasad nie tylko ogólnopedagogicznych, lecz także specyficznych dla terapii: 1.ZASADA INTEGRACJI – polega na łączeniu i wykorzystaniu w pracy terapeutycznej wiedzy na temat aktualnych potrzeb i faktycznych możliwości dziecka, wynikających z diagnozy, z wiedza o sposobach i formach postępowania terapeutycznego w odniesieniu do wymagań szkolnych. 2.ZASADA ADEKWATNOŚCI wymaga, aby wkład programu był ciągiem sensownie dobranych treści do ćwiczeń oraz form i technik ich realizacji uszeregowanych w takiej kolejności stopniowego i cyklicznego wdrażania, by odpowiadało to potrzebom dziecka. 3.ZASADA INTERKALACJI polega na ćwiczeniu tej samej funkcji za pomocą różnych technik i środków w zmieniających się sytuacjach, aby w ostatecznym efekcie uzyskać jej sprawność niezależną od materiału i warunków, w jakich miałyby się uaktywnić. 4.ZASADA STRATEGII DZIAŁANIA zakłada wieloaspektowy charakter terapii, co oznacza równoczesne stosowanie zabiegów na różne i w różnym stopniu rozwinięte, jak i zaburzone funkcje, zgodnie z określoną ich typologią i strukturą (łączenie postępowania przyczynowego i objawowo, przechodzenie od ćwiczeń funkcji do ćwiczeń czynności). 5.ZASADA PRZYSTĘPNOŚCI uwzględnia ścisłe ustruktualizowanie działań od łatwych do coraz bardziej złożonych, tak w zakresie treści, jak i tempa uczenia się każdego dziecka. 6.ZASADA ŚWIADOMEGO UDZIAŁU w terapii zakłada konieczność wyjaśniania dziecku celu i sposobu postępowania profilaktyczno – naprawczego. 7.ZASADA ZINDYWIDUALIZOWANEGO KONTAKTU POLEGA NA: pełnej akceptacji dziecka, jakim jest w rzeczywistości, a nie według założonych oczekiwań osób dorosłych, uznaniu, że dziecko zasługuje na szczególną pomoc, pozytywnej więzi emocjonalnej dziecka z terapeutą i pozostałymi członkami grupy, stopniowym wprowadzeniu kontroli i oceny wyników pracy dziecka po wstępnym okresie pełnej aprobaty każdej próby samodzielnego działania. Efektywność procesu terapeutycznego wymaga zintegrowanego oddziaływania terapeutycznego, płynącego z trzech źródeł: * od n-la terapeuty w toku zajęć specjalistycznych, * ze środowiska szkolnego, od n-li uczących dzieci z trudnościami, * ze środowiska domowego, od rodziców wychowujących i pomagających dzieciom w nauce. Efektywność terapii jest funkcją następujących zmiennych: * dziecka, rodzaj i natężenie zaburzeń, * diagnoza psychopedagogiczno – medyczna i jej trafność, * terapeuta, jego osobowość i wiedza specjalistyczna, * sytuacje terapeutyczne, ich dobór i sposób realizacji, * intensywność terapii i czas jej trwania, * miejsce i warsztat pracy terapeutycznej.
|