Głównymi przedstawicielami tego kierunku byli: J.B. Watson (prekursor), B.F. Skinner (behawioryzm radykalny), E. Tolman, E.L. Thorndike (behawioryzm umiarkowany), C.L. Hull (neobehawioryzm).  Szczególne miejsce zajmuje teoria wzmacniania sprawczego Burrhusa Skinnera. Jej specyficzną cechą było m.in. szczególne zainteresowanie reakcjami (tzw. zachowaniami sprawczymi – operants), które nie muszą być wywołane przez żaden bodziec, lecz są pod silnym wpływem swych następstw (wzmocnienia). W opracowaniu pominięto ze względów praktycznych inne ważne koncepcje osobowości: