O depresji, w depresji, wsparcie w depresji, leczenie depresji, depresja to choroba, depresja forum

Depresja u osoby starszej


W przypadku depresji u osoby starszej (> starzec) istnieje duże ryzyko nierozpoznania, gdyż objawia się ona często w sposób podstępny i nietypowy. Oceniono, że tylko 25% przypadków depresji w wieku podeszłym zostaje rozpoznanych przez lekarzy pierwszego kontaktu, często jedynych, z którymi mają kontakt pacjenci. Są to bardzo istotne dane, gdyż najczęściej depresja nie tylko jest wyjątkowo nieprzyjemnym stanem, ale także potencjalnie zagraża życiu: badanie wykazało, że 90% osób starszych zmarłych w wyniku samobójstwa w ciągu 3 mies. poprzedzających to zdarzenie miało wizytę u swojego lekarza prowadzącego. Z tego wynika, że w większości przypadków lekarze nie rozpoznali objawów świadczących o zagrożeniu samobójstwem.

Rozmiar problemu podkreśla pośrednio fakt, iż do samobójstw dochodzi dość często wśród osób starszych, a zwłaszcza wśród wdowców, i z reguły są one lepiej zaplanowane i zorganizowane niż samobójstwa osób dorosłych, niebędących w podeszłym wieku, w przypadku których przeważają nieudane próby samobójcze. Okazało się, że stosunek między samobójstwem a próbą samobójczą wynosi 1 do 10 w wieku młodzieńczym, odwraca się u osób w wieku powyżej 65 lat i osiąga szczyt ok. 70. roku życia. Wśród przyczyn sprawiających, że diagnoza depresji u osoby starszej staje się problematyczna, wymienia się trudność z odróżnieniem depresji od utraty sprawności fizjologicznej związanej z wiekiem i od objawów depresyjnych przypisanych towarzyszącym chorobom lub przyjmowanym środkom farmakologicznym. Utrata sprawności fizjologicznej osoby w podeszłym wieku, spowolnienie aktywności psychoruchowej, zaburzenia rytmu snu (wydłużenie okresu zasypiania, całkowite lub relatywne ograniczenie najgłębszych stadiów snu, przedwczesne budzenie się), ograniczenie zdolności sensorycznych lub utrata pamięci mogą być oznaką i objawem depresji, ale także często są zjawiskami fizjologicznymi towarzyszącymi procesowi starzenia.

Zmiany te mogą zmniejszać zdolności adaptacyjne osoby starszej i prowadzić do przekształcenia stylu życia, utraty zainteresowań i ograniczenia aktywności, aż do wycofania społecznego, co niekoniecznie musi wskazywać na zaburzenia afektywne, takie jak depresja. W ten sposób osoba starsza z depresją, zależna i społecznie odizolowana, stara się bardziej lub mniej nieświadomie przyciągnąć uwagę lekarza i członków rodziny.

Depresje wtórne


Niektóre choroby organiczne, często występujące w okresie starości, takie jak: choroba Parkinsona, zmiany mózgowe i trzustki, mocznica, niedoczynność tarczycy itd., mogą wywoływać jako skutki wtórne objawy depresji - zmęczenie, apatię, anoreksję, utratę masy ciała, ból głowy, bezsenność. Z drugiej strony takie patologie mogą same stać się przyczyną depresji wtórnej, czyli depresji przez nie wywoływanej. Nie należy zapominać o depresjach wtórnych wywołanych terapiami farmakologicznymi: niektórymi rodzajami leków psychoaktywnych, leków na chorobę Parkinsona, przeciwnadciśnieniowych, przeciwnowotworowych, przeciwpadaczkowych, hormonów itp.

Depresja w wieku podeszłym może objawiać się w sposób podobny do depresji u osób młodszych, z tą różnicą, że jej powstanie może być bardziej podstępne z przeważającym nad spowolnieniem pobudzeniem, lękami, myślami hipochondrycznymi i obsesyjnymi, samooskarżeniami i skłonnościami samobójczymi. Często u osób w wieku podeszłym współistnieją, bez możliwości ich rozdzielenia diagnostycznego, lęk i depresja jako elementy jednego zespołu lękowo-depresyjnego.

Depresja maskowana


Jest wyjątkowo trudną do zdiagnozowania formą depresji, jeśli współwystępuje z dolegliwościami fizycznymi.

W tym wypadku narzekanie sugeruje lekarzowi prowadzenie badań w kierunku zaburzeń organicznych, chociaż u tego rodzaju pacjentów pierwszym przedmiotem badań powinna być depresja. Osoby starsze mają trudność w mówieniu o uczuciu samotności lub uczuciach zdecydowanie depresyjnych z powodu małego zainteresowania, jakie wg nich wzbudzają u innych osób, lub ze strachu przed zostaniem źle zrozumianym czy niezrozumianym. Stąd tendencja do wyrażania cierpienia psychicznego poprzez ból cielesny, somatyzacji emocji lub wyolbrzymiania uprzednio istniejących objawów zaburzeń somatycznych. Ponadto pacjenci w wieku podeszłym z obniżoną reakcją na bodźce sensoryczne spowodowaną pogorszeniem wzroku, słuchu lub dotyku są wrażliwsi na takie zjawiska, jak bicie serca, ruchliwość żołądkowo-jelitowa itd., koncentrując na nich swoją uwagę i interpretując je jako sygnały choroby fizycznej.