O depresji, w depresji, wsparcie w depresji, leczenie depresji, depresja to choroba, depresja forum

W wątpieniu znajduje Kartezjusz dowód myślenia, czyli egzystencji człowieka. Stwierdza też, że podstaw wiedzy należy szukać nie w przedmiocie, ale w podmiocie i świadomym duchu. Dzieli on przedmioty człowieka na bierne ciało oraz dynamiczną, myślącą duszę, która pochodzi od Boga. Te dwa oddzielne światy - myślący (dusza) i rozciągły (ciało) - stykają się ze sobą tylko i wyłącznie w człowieku. To połączenie dokonuje się w funkcjach mózgu. Gdy czuję ból, to ból istnieje w ciele, ale to, że go czuję oznacza, iż ja jestem jedno z ciałem. Ale jak ciało podlega prawom materialnym, tak dusza podlega prawom ducha.
Święty Tomasz z Akwinu mówi, że dusza i ciało stanowią naturę człowieka. Połączone są one jak forma z materią, stąd psychofizyczna jedność osoby ludzkiej.
Cała rzeczywistość, istniejąca realnie, jest materią, której nieodłącznym atrybutem jest ruch. Dlatego też marksizm - materializm dialektyczny - odrzuca jakikolwiek czynnik duchowy. Człowiek zatem jest istotą wyłącznie materialną, przyrodniczą, którą od innych tworów przyrody wyróżniają trzy właściwości: świadomość, celowa praca i społeczne uwarunkowanie.
Przedstawmy jeszcze poglądy egzystencjalne. S. Kierkegaard - czołowy przedstawiciel egzystencjalizmu - stwierdza, „że istota (po łacinie essentia) nie wyprzedza istnienia (po łac. existentia) - jak powszechnie przyjmowała dawniejsza filozofia - lecz że o istocie stanowi istnienie, czyli o esencji stanowi egzystencja. Nie istnieje bowiem uprzednia (wcześniejsza) istota człowieka i dlatego nie może wpływać na jego istnienie. Innymi słowy: istnienie nie zależy od istoty, bo ta w ogóle nie istnieje, lecz istota zależy od istnienia; istnienie tworzy istotę.”6
Istotą zatem jest to, czym ta rzecz jest, czyli to, dzięki czemu ta rzecz jest tą rzeczą a nie inną. Istnienie natomiast to fakt, że istota znajduje się w porządku bytów realnych. Wynika z tego, że istota jest zbiorem stałych, niezmiennych i wiecznych oraz koniecznych cech w rzeczach. Sartre jednak głosi, „że istota człowieka polega na tym, że nie posiada żadnej istoty. Od człowieka zależy, jaką sobie wytworzy istotę, jaką istotę zrealizuje przez swoje istnienie.”7 Dlatego też w człowieku jest tylko egzystencja, która tworzy się także w kontakcie z innymi ludźmi.
Istnienie człowieka jest świadome. Ten uświadamia sobie bowiem fakt swojej egzystencji. Ale jest on do niej zmuszony, bo przecież nikt człowieka nie pyta czy chce, kiedy i gdzie przyjść na świat. A do tego to istnienie narażone jest na wiele niebezpieczeństw, stąd stała troska człowieka o siebie. Ten ciągły lęk i strach jest pogłębiany nakierowaniem istnienia na śmierć, która jest końcem. Zatem wokół nas jest wszechobecna nicość, a z niej płynie absurd życia. Dlatego też sens życia zależy tylko od człowieka, od jego wolnych wyborów. Zatem egzystencjalizm Sartre'a jest wybitnie pesymistyczny i różni się znacznie od filozofii egzystencjalizmu chrześcijańskiego, reprezentowanego przez Jaspersa i Marcela. Według nich: „Konkretna ludzka egzystencja jawi się najpierw jakby złamana i odcięta od właściwego życia. Człowiek jednak znajduje ją i przez to samego siebie, gdy poprzez skupienie, medytację i wierność kieruje się i dochodzi do transcendencji (do Boga) i opiera się na niej. Dlatego też wg Marcela egzystencję cechuje mniej lęk i zatroskanie, a raczej zaufanie, nadzieja i miłość.”8